به نام خدا

سلام و درود و احترام خدمت خوانندگان این سطور... گاهی اوقات آدم به چیزهایی فکر می کند که خیلی اساسی هستند ولی در زیر و بم روزمرگی فراموش شده اند... به نظرم حتی اگر به این فکرها جامه ی عمل هم پوشانده نشود، باز هم قابل اعتنا هستند... و قابل اندیشیدن! بسم الله:

تنهاتر از آغوش تو

و     قرار    است    همین    اولِ    عیدانه    بمیریم            باشد   آباد    دلت!    با     دلِ      ویرانه     بمیریم

ما   همان   شب  که   غزلهای   پریشان  تو  سر زد            نذر   کردیم    شبی    شاعر    و    دیوانه    بمیریم

حق  ما   نیست   که   تنهاتر   از  آغوش  تو  باشیم           حق   ما    نیست   که    باشی  و  غریبانه    بمیریم

خواب  دیدم  که  خزان  را  خفه  کردیم   من  و  تو            بعد       تصمیم         گرفتیم      بهارانه    بمیریم

پیله تنگ است و دلم تنگ و زمین تنگ و زمان تنگ            وقتِ    آنست     بخواهیم     که    پروانه    بمیریم

بعدِ    یک    عمر   دویدن    نکند    خواب    بمانیم           مرگمان   باد!    اگر    در     قفسِ    خانه    بمیریم

|محمدصادق خدایی|

نوشته شده در سه شنبه 92/5/29ساعت 1:53 عصر توسط محمدصادق خدایی نظرات ( ) |