به نام خدا

سلام بر شما دوست داران شعر و ادب. سالروز میلاد بانوی آسمانی اسلام حضرت زینب کبری(س) را صمیمانه به همه ی شما تبریک عرض می کنم. دیشب مهمان شب شعر پیام آور عشق و ایثار بودیم در شهر شاهدیه. بهتر دیدم بجای شعرهای گذشته به مناسبت این روز عزیز کار جدیدی آماده کنم که همینگونه شد. با الهامی از شعر معروف سعدی بزرگ منوی غزلی سرودم و در این شب شعر خواندم.  این شعر تقدیم شما دوستان عزیز:

 «جنگ‌سال»

 

چنان   «جنگ‌سالی»   شده   در   دمشق               که    یاران    فراموش    کردند     عشق

غزل    گریه  کرده    در  این  چند  بند                      الا   سعدیا    چشم     خود     را     ببند

((نبینی  که   سختی   به   غایت    رسید               مشقت      به     حد     نهایت    رسید))

به    حد      نهایت      رسیدیم،       نه؟                 به    بغض      حکایت    رسیدیم،    نه؟

بگو      نیزه ها      را     حکایت    کنند                    بگو     از    جدایی      حکایت     کنند

که   در   شام  یک  محرم   راز   نیست                   گل    و    بلبلِ    شهر    شیراز     نیست

چنان   «جنگ‌سالی»   شده   در   دمشق               که    یاران    فراموش    کردند     عشق

من   از    یزد    تا   شام    حیران   شدم               در   این    راه ِ    ناکام     حیران    شدم

من    از    یزد    تا    شام   بغضی  عمیق               من    از   یزد  تا   شام   در  خون  غریق

سلام     ای      طلوع      همه       شامها              تو     ای        بانوی        سبز        ایامها

شب جشن  و  چشمان گریان؟  ببخش!                 مرا      ای    طلوع      بهاران!    ببخش!

غزلهای      خشکیده      امشب      ترند                خبرهای        دنیا        چه         ناباورند

همه        فاتحان      زمین         باختند              چه    نظم        برآشفته ای       ساختند

زمان،    کوکِ      تصنیفِ      ناسازها                   جهان،   صحنه ی    خیمه   شب   بازها

دوباره     دل    زخمی ات    داغِ   شور                  دوباره    صبوری،    صبوری،      صبور

نشد     غصه  هایت      بیان     از   دلت               امانِ    دلِ      ما!      امان     از      دلت

برایت       بجز       شعله های        نبرد               کسی      شمعِ     میلاد    روشن   نکرد

کسی    یاد      میلادِ       باران       نبود               فقط  دود    بود   و    فقط    بود    دود

((نبودی      به     جز    آهِ     بیوه   زنی               اگر      برشدی   دودی   از    روزنی))

تو     اما      در        اندوهِ          بیمارها               در       اندیشه   ی      سختی      خارها

تو       در     دیده   ی    حافظانِ   حرم                  تو    در      قلب       داغ         پرستارها

میان        دل          کودکان          یتیم               کنار           غریبیِ              بی     یارها

جهان خواب رفته است در این سکوت                   به        قربان         فریاد            بیدارها

کجا       سربدار       سپاهت      شویم؟              بیا      این      سرِ   ما     و   این    دارها

تو    هستی    و  خرمای    شیرین   صبر              تو    هستی      و      میراث        تمّارها

تو       هستی     و   ما    باز  هم   نیستیم

تو       هستی     و   ما    باز  هم   نیستیم

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 92/12/15ساعت 9:25 عصر توسط محمدصادق خدایی نظرات ( ) |